Eind september, in de volksmond gekend als halverwege mijn Erasmus-ervaring.

Voor deze mooie gelegenheid werd er gekozen voor een ervaring tijdens een ervaring. Ik verliet het inmiddels quasi welvertrouwde Zuid-Afrika om Bhutan te gaan bezoeken.
Een land dat nog grotendeels begin 20e eeuw leeft: Wegen zijn er schaars. De wasmachines heten nog niet Bosch, Miele of Siemens maar nog steeds Chimey, Siring en andere indische namen. Water wordt gekookt voor het drinkbaar wordt bevonden en een decennium geleden sprak men nog over een monarchie.

Een zesdaagse expeditie door het Himalaya gebergte stond eerst op het programma.
Twaalf muilezels om onze tenten, eten, potten, pannen, vuren, overlevingskits, zakken en water te dragen. Twee mensen die voor deze muilezels zorgden. Eén kok. Eén gids. Eén waterdrager. Ik geloof dat expeditie dus wel een correcte woordkeuze is.
Mede-expeditieleden waren Jean-Charles Joris, Lionell Thienpont, Carl-Olaf Pauli, Laurenz-Frederik Pauli en Lawrence Vandekerckhove. Ook wel Boris, Ranman/Bio, Ponchoman, Bauli en de Lau genoemd.
Een tocht die met heel veel variëteit in het klimaat. We hebben in enkele dagen een vijftal van de mooiste vegetaties mogen observeren. Met als absolute topper dag 4 waar we s'ochtends al zwetend in T-shirt mochten starten in de brandende zon om vervolgens 1000m te stijgen tot een top van 5.024m waar we zowel pull, jas, sjaal als handschoenen aanhielden. Om de dag te mogen eindigen in een lichte regenbui tijdens een afdaling van 1400m. De verscheidenheid in klimaat werd dan wel geneutraliseerd door de herhaling in eten en drinken zijnde chili, rijst, kip en thee.

Na de expeditie werd het tweede deel ingezet: Bezoek aan het gehele rijk.
We reisden het gehele land door in de Dawamobiel. Bezochten zoals het een toerist siert de plaatselijke tempels en burchten (of Stupas en Dzongs) waar namen als Guru Rinpoche en Divine mad man de klok sloegen. Buiten deze normale visites deden we ook eerder ongewone, die pasten in een initieel plan het land 700.000 inwoners over te nemen. We kregen de kans te gaan eten met 2 ministers, de oppositieleider en hadden zelfs een audiëntie met de Queen-mother. Waarvan elk van hen ons met veel plezier wat meer leerde over het land door zowel te vertellen als te laten proeven van de plaatselijke apetijten.
Daarnaast werden onze baarden afgesneden met een mes door heuse professionals. De karaoké's van dienst wat zangtalent aangeboden. Een nationale brouwerij bezocht. Aanzien hoe kinderen hun leerstof door mekaar opzeiden al roepende.
En natuurlijk de 'burning lake' en 'Tiger's nest' bezocht. Beiden een laagte- (letterlijk dan) en hoogtepunt. The burning lake is een monding van een rivier waar zogeheten schatten zijn gevonden. Een monding waar er meer vlaggen zijn opgehangen dan tijdens een EK/WK in Nederland maar er toch een heel rustige sfeer hangt. Terwijl het wereldbekende Tiger's nest ons toch aan het denken heeft gesteld van waarom men in godsnaam het zichzelf toch zo moeilijk kan maken. Tempels bouwen aan een klif met dubbele hoogte van de Eiffeltoren, omdat een tijger een Guru tot daar zou hebben gedragen. Later is dit wel leuk om toeristen te lokken, maar toen? Overigens ook de enigste dag dat we meer dan 2 toeristen zijn tegengekomen.

Toedels